چهــــارده معصــــوم

از عرش خدا باران سپیده می بارید؛
هلهله فرشتگان شادی آسمانیان را هویدا می کرد؛

ماه با لبخند، بذر نقره می پاشید و ستارگان در
بزمِ شادیِ عرشیان، آسمان شهر را با حضورشان چراغانی می کردند.

ملائک، شادباش های خداوندی را در سریرهای
نور به سرزمین مدینه می فرستادند.

شهر غرق در شور، شکفتن گلی از گلستان اهل بیت
پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم را انتظار می کشید
و خانه امام موسی بن جعفر علیه السلام خود را
آماده ضیافت تولّدی بزرگ می دید.

به ناگاه، فضا از عطر حضور پر شد؛انتظار به پایان رسید؛
خنده ها شکفت و نوزادی زیبا به ناز دیده باز گشود.

پدر که لبخند را هدیه حضور کودک خود کرده بود
نام او را به یادِ مادر خویش فاطمه نهاد.

منبع : آیه های انتظار

خدا را باور نداشتند و با تمسخر به مردمی که خانه خدا را طواف می کردند نگاه می کردند.

ابن مقفع گفت: به نظر من این مردم همه احمق و جاهل هستند

مگر آن مرد که آن گوشه نشسته است.

ابن ابی العوجاء گفت: تو از کجا او را چنین می دانی و بقیه را جاهل؟

- با او گفتگو کرده ام. او سرشار از دانش و هوشمندی است.

- حالا که چنین است باید با او مناظره کنم تا او را بیازمایم.

- چنین نکن زیرا در مقابل او در مانده خواهی شد.

ابن ابی العوجاء توجهی نکرد و به سمت امام جعفر صادق(ع) حرکت کرد.

پس از مدتی از مناظره با امام بازگشت و با حیرت گفت:

این شخص بالاتر از بشر است. اگر یک وجود روحانی در جهان باشد که

در لباس بشر ظاهر شده باشد او همین مرد است...

نه فقط ملحدان که صاحبان اندیشه های دور و نزدیک بارها و بارها علم بیکران او را آزمودند و خود را در برابر دریای علم ایشان ناچیز دیدند.آوازه دانش و اخلاق آسمانی جعفر بن محمد(ع) آنچنان در جهان اسلام پیچید که طالبان دانش را از اقصی نقاط سرزمینهای اسلامی پای درس ایشان کشاند تا نزد وارث علم الکتاب زانو بزنند و از سرچشمه علم و معرفت سیراب شوند.

امام صادق(ع) از دوران انتقال قدرت از بنی امیه به بنی عباس بهترین استفاده را نمود تا معارف آسمانی را که با خیانت دنیا طلبان و محدود کردن پیشوایان دین هیچگاه فرصت تبیین و نشر نیافته بود به مردم تعلیم فرماید و این چیزی بود که حاکمان ستمگر زمان که بر مرکب جهل مردم سوار بودند را نگران می ساخت. چنین شد که برای قتل حجت خدا دسیسه چینی کردند و او را به زهر کینه به شهادت رساندند.

امروز اگر چه مزار ایشان تاریک و ویران است اما قلب مردمان از چراغ محبت ایشان روشن و آباد است و هنوز تشنگان معرفت، جرعه نوش آموزه های آن ستاره هدایت هستند.

بوی غربت همیشه می آید

از سر قبر بی چراغ کسی

دل تنگ مدینــه می سـوزد

از تب شعله های داغ کسی

«داغ شیعه در غربت بقیع»

غروب غریبت، در لابه‏ لای دقیه‏ های خاکی بقیع قد می‏کشد.
مدبنه، با التهاب به مدار پرواز کبوتران دست می‏برد تا مردم،
آیه‏ های زخمی نشناختنت را به دوش بکشند و عذر نیاورند.

زمین، آبستن اشک می‏شود. خورشید، قد خم می‏کند و دست‏های ملتمس عرشیان،
همگام با فرشیان، شعر بی‏قراری را در آغوش می‏کشند.

داغ در گلوی شیعیان منتشر می‏شود تا بلوغ ابری بقیع را نظاره کنند.
نبض تاریخ به هم خورده است
نبض تاریخ، به هم خورده است.

دشمنان، با زهرشان، قلب تو را نشانه رفته‏ اند تا حوصله خدا را سر ببرند.
با این بدبختی عمیقی که فراهم کرده ‏اند، نه تنها به ساحت سبزت
راه نیافته‏ اند، که آتش جهنم خودشان را شعله‏ ورتر ساخته ‏اند.

اینان، سپاهیان شیطانند که از دهلیزهای پرپیچ و خم جهالت و نکبت سردرآورده ‏اند.
اینان می‏خواهند آینه امامت را بشکنند؛

ولی دیری نخواهد پایید که مذلت و سرافکندگی خویش را در قامت
«وجوه یومئذ خاشعة» تجربه خواهند کرد.
خورشید از چشمان تو تقلید می‏کند

هنوز هم دنیا، از شکوه جاری تو وام می‏گیرد.
هنوز هم خورشید، از چشمان تو تقلید می‏کند.

دانشگاه، به نام تو زنده است؛
حوزه از زلال دانش تو آب می‏خورد و عطش دانش ‏اندوزی
راهیان عشق،با کلام تو سیراب می‏شود.

ای بقیع با ما سخن بگو

با ما از رازهای سر به مُهری که در سینه داری بگو

بگو، با ما بگو
لابد صدای گریه غریبانه آن یار را

هنگامی که بر غربت اسلام می‌گرید، شنیده‌ای؟
بگو، با ما بگو که حبیب ما

در رازگویی‌های علی‌وار خویش
و در مناجات‌های سجادگونه‌‌اش، چه می‌گوید

شب که تنها میشود با خلوت روحانی اش
ای مدینه انـتظار میهمان دارد بـقـیـع

شب که تاریک است و در بر روی مردم بسته است
زائری چون مهدی صاحب زمان دارد بقیع

اُمّ المؤمنین، حضرت خدیجه کبرى در عفت، نجابت، طهارت، سخاوت، حسن معاشرت، صمیمیت، صداقت، مهر و وفا با همسر، کم‌نظیر بود و ایشان را در آن عصر، طاهره و سیده نساء قریش مى‌خواندند و در اسلام یکى از چهار بانویى که بر تمام بانوان بهشت فضیلت و برترى دارند.

اُمّ المؤمنین، حضرت خدیجه کبرى (س) دختر خویلد بن اسدبن عبدالعزى نخستین همسر رسول خدا(ص)، از زنان شریف، اصیل و نامدار عرب و اسلام مى‌باشد. ایشان با این‌که در عصر جاهلیت، در مکه معظمه دیده به جهان گشود و در آن شهر قبیله گرا و طایفه مدار رشد و کمال یافت، در عفت، نجابت، طهارت، سخاوت، حسن معاشرت، صمیمیت، صداقت، مهر و وفا با همسر، کم‌نظیر بود و ایشان را در آن عصر، طاهره و سیده نساء قریش مى‌خواندند و در اسلام یکى از چهار بانویى که بر تمام بانوان بهشت فضیلت و برترى دارند، شناخته شد و جز دختر ارجمندش حضرت فاطمه زهرا(س)، هیچ بانویى این مقام و فضیلت را نیافت.
خدیجه کبرى(س) با درایت و خردمندى خویش صاحب دارایى فراوان شد و کاروان‌هاى متعددى براى بازرگانى به راه انداخت.
حضرت محمد(ص) که پیش از بعثت، بنا به سفارش عمویش ابوطالب(ع) در یکى از سفرهاى کارگزاران خدیجه شرکت کرد و سود فراوانى نصیب ایشان نموده بود، علاقه خدیجه را به خویش جلب و زمینه ازدواج با ایشان را فراهم کرد.
خدیجه کبرى(س) در چهل سالگى با امین قریش، حضرت محمد(ص) که در سنّ بیست و پنج سالگى بود ازدواج کرد و زندگى شرافتمندانه و اصیلى را پایه‌ریزى کردند که در تاریخ بشریت‌ بى‌همتا و بى‌مانند است.
خدیجه کبرى(س) به پیامبر(ص) عشق و علاقه ویژه‌اى داشت و هنگامى که آن‌حضرت مبعوث به رسالت شد، تمام توان و دارایى‌هاى خویش را در اختیار آن‌حضرت گذاشت، تا در راه اسلام و بارورى آن هزینه کند. او نخستین زنى بود که به آن‌حضرت ایمان آورد و در این‌راه مشقت‌ها و آزارهاى فراوانى از سوى قریش و اهالى مکه متحمل گردید.
ایشان تا زنده بود، در تمام صحنه‌ها یار و یاور رسول خدا(ص) و موجب تسلى قلب شریف آن‌حضرت بود و در روزگار سخت تبعید در شعب ابى‌طالب، هیچ‌گاه آن‌حضرت را تنها نگذاشت و با تمام وجود از ایشان پشتیبانى و نگهبانى مى‌کرد.
سرانجام این بانوى فداکار، پس از یک عمر تلاش و کوشش و 25 سال خدمت به رسول گرامى(ص) و دین مبین اسلام، پس از بازگشت از محاصره قریش در شعب ابى‌طالب به مکه معظمه، در دهم رمضان سال دهم بعثت، جان به جان‌آفرین تسلیم و روح مطهرش به اعلى علیین عروج نمود.
پیامبراکرم(ص) در مدت کوتاهى، دو یار و پشتیبان خویش، یعنى عمویش ابوطالب و پس از وى، خدیجه کبرى(س) را از دست داد و از این باب، بسیار اندوهگین و ماتم‌زده بود و روزگار سختى را پشت سر مى‌گذاشت، به همین جهت، آن سال را «عام الحزن» (سال اندوه) نامیدند.
پس از غسل و کفن بدن مطهر خدیجه کبرى(س)، پیامبر(ص) ایشان را در حجون مکه به خاک سپرد.
خدیجه(س) در خانه پیامبر(ص) داراى دو پسر به نام‌هاى قاسم و عبدالله [معروف به طیب و طاهر ] و چهار دختر به نام‌هاى زینب، رقیه، ام کلثوم و حضرت فاطمه زهرا(س) گردید.
پیامبراکرم(ص) در شأن همسرش خدیجه(س) فرمود: سوگند به خدا، پروردگار کسى را بهتر از خدیجه نصیبم نکرد زیرا در حالى که مردم، کفر مى‌ورزیدند، او به من ایمان آورد؛ در حالى که مردم تکذیبم مى‌کردند، او مرا تصدیق کرد؛ در حالى که مردم محرومم کرده بودند، او با دارایى‌هاى خود با من مساوات کرد و خداوند از او به من فرزندانى عطا کرد که از سایر همسرانم چنین موهبتى نصیبم نشد.